Toledo, het mystieke hart van Middeleeuws Spanje
Vandaag ben ik aangekomen in Toledo na een weekje wandelen op de camino de Santiago voor een 1 op 1 op reis. Het was opnieuw een bijzondere en diepgaande reis vol magie. De magie gaat echter verder. Gisteren was ik in Caceres en had ik intuïtief het gevoel vanuit het niets dat ik het traject dat ik het voorbije jaar in Spanje heb afgelegd op een kaart diende uit te tekenen. Waarbij ik heel sterk het gevoel kreeg dat ik een labyrint aan het lopen ben richting Toledo. Wanneer ik de punten die ik heb bezocht aanstip op de kaart blijkt mijn voorgevoel ineens in de materie zichtbaar te worden. Wanneer ik een lijn langs alle punten trek is het ineens zichtbaar dat ik een grote lus rond Spanje heb gemaakt om nu in Toledo aan te komen. Alsof ik energetisch een groot labyrint of spiraal heb bewandeld gedurende het afgelopen jaar. Om uiteindelijk aan te komen in Toledo, het Middeleeuwse mystieke hart van Spanje waar eens Joden, Christenen en Joden in vrede samen leefden. Net zoals op vele andere plekken als Cordoba en Granada in Andalucië. Toletum, de oude hoofdstad van Hispania die altijd een centrale rol heeft gespeeld.
Een stad waar zoals op andere plekken zoals Cordoba en Granada vele religies in vrede naast elkaar leefden. Toledo was bovendien een belangrijk centrum waarlangs heel veel kennis vanuit de Arabische landen naar Europa kwam. Hier werden vele oude alchemistische teksten en naslagwerken van astrologie vertaald vanuit de Oosterse en Arabische talen in de Westerse talen. Toledo was als het ware een poort waarlangs heilige kennis binnen sijpelde in het Westen. Ook hier is opnieuw de Moorse invloed van cruciaal belang. Gisteren in Caceres bezocht ik een plek waar ze eeuwenoude boeken bewaren. Toen ik naar de boeken stond te kijken overviel me ineens een gevoel van vertrouwdheid en gevoel van deja vu. Waarbij ik heel sterk het gevoel had dat ik mezelf voorbij tijd en ruimte zag schrijven in oude heilige boeken. Het frappante is dat dit steeds opnieuw op mijn pad blijft terugkomen. Zowel in als buiten mezelf. De voorbije jaren heb ik meerdere vrouwen ontmoet die me los van elkaar gelijkaardige dingen zeiden waarbij ze me in beelden zagen schrijven aan oude manuscripten. Ook in mezelf voel ik heel sterk de verbinding met schrijven. Al als kind deed ik niet liever en het is nog steeds hetgeen ik het liefst doe. Ik blijf ook beelden krijgen van mezelf levend in kloosters en afgesloten gemeenschappen weg van het wereldse. Wanneer ik mijn leven in een groter geheel overschouw zit daar ook een lijn in. Ik hou er immers van om alleen te zijn, om me terug te trekken. Om alleen op pad te gaan. Ook dit alles is verbonden met het kloostergegeven voel ik. Ik voel echter heel sterk dat het nu juist in dit leven voor mij de uitdaging is om wel midden in de wereld te gaan staan.
Ik voel ook heel sterk dat Spanje een centrale rol speelt in mijn leven. Ik kan me niet ontdoen van een immens diep thuisgevoel hier. Een gevoel van opnieuw thuiskomen. De voorbije maanden heb ik hier veel mensen ontmoet en beheers ik intussen ook goed de taal. Ik hou enorm van dit land. Toch voel ik op vele plekken de pijn van de gruwel die zich hier heeft afgespeeld. Want Spanje is ook een land met grote vervolging geweest. Met de komst van de katholieke koningen en de inquisitie is hier een hele donkere periode aangebroken. Een periode van massale uitroeiing van Joden, Moslims, andersdenkenden, vrouwen, mannen, kinderen, … . Om in de 15e eeuw plaats te maken voor een op macht en hebzucht gericht regime. Een gegeven waarvan de energie nog deels doorwerkt tot in de huidige tijd. Getuige ook de kwestie die zich momenteel aandient in Catalonië. Het Spaanse koningshuis en de katholieke instanties hebben in Spanje achter de schermen nog steeds ontzettend veel macht. Gisteren had ik ook een droom hier in Toledo die eigenlijk een nachtmerrie was. In het beeld dat ik zag werden fijne metalen haakjes in de huid van mijn gezicht geboord en zag ik hoe mijn haar werd uitgerukt. S morgens werd ik heel vermoeid wakker terwijl het beeld voor me bleef hangen. Een beeld van vervolging tijdens de inquisitie? Feit is dat hier onmenselijke dingen hebben plaats gevonden. De tijd is echter gekomen om verder uit te breken uit allerlei vormen van onderdrukking. Niet vanuit strijd maar vanuit dialoog en liefde.
Door zelf persoonlijk uit te breken neemt de magie onderweg in mijn leven ongekende proporties aan en heb ik het gevoel in een gigantische stroom van synchroniciteit te komen. Onderweg maakte ik contact met vorige levens, had ik bijzondere ontmoetingen, kwamen visioenen, … .
Het voorbije jaar heb ik ook een dagboek bijgehouden waarin alle ervaringen van onderweg staan uitgeschreven. Het is het verhaal van een diepe spirituele queeste vol magie waarin het individuele en het collectieve naadloos in elkaar overlopen. Een verhaal dat ook het volgende boek zal zijn dat ik hoop tegen begin volgend jaar uit te geven. Ik heb een heel diep gevoel dat dit boek schrijven over meer gaat dan mijn persoonlijk proces omdat er ook een heel sterk collectief verhaal in is gelegen. Het voelt als deel van mijn levenspad om dit verhaal uit te schrijven. Ik voel nu heel sterk dat zich hier stilaan het laatste hoofdstuk van dit boek aandient. Na Toledo reis ik door naar Valencia en de Spaanse Pyreneeën om nog een reis voor te bereiden. Om dan daarna bij mijn terugkomst in België ook het boek dat ik aan het schrijven ben in zijn definitieve vorm te gieten. Meer dan ooit tevoren werd het met de voorbije jaren duidelijk dat er een goddelijke plan is voor alles. Een goddelijk plan dat niet buiten onszelf maar in onszelf gelegen is. Het goddelijke woont immers in elk van ons. Het enige dat we dienen te doen is het ons herinneren. Door te leren naar de taal van je hart te luisteren door de kritische stem van het denken tot verstilling te brengen.
Het is ook afdalen in je diepste wezen. Een tocht door een innerlijk labyrint naar de kern van je wezen. Naar daar waar je ware zelf woont en alles samenkomt. Op zich lijkt dit eenvoudig en tegelijk is het een uitdagend proces. Het dient zich immers enkel aan als je bereid bent alle verhaaltjes die je jezelf of die anderen je hebben voorgehouden los laat. Het is durven vergeten wat je bent geleerd om je te herinneren wie je werkelijk bent. Een kind van het Goddelijke. Dat zijn we immers allemaal. Het Goddelijke dat ligt besloten in het diepste van elk van ons. Het is terugkeren naar de essentie. In de essentie waar we allen zijn geworteld. Voorbij het fysieke zijn we immers allemaal verbonden. Tot onderweg en voor nu alle goeds.
Warme groet,
Jan
![Picture_20171123_185037131[1]](https://www.janmoeyaert.com/wp-content/uploads/2017/11/Picture_20171123_1850371311-277x300.jpg)
