De voorbije dagen ontstond spontaan een stuk over het vrouwelijke dat ik vervolgens in mijn dagboek neerschreef. Ik heb het gevoel dat ik het dien te delen. Een lied heeft immers geen waarde zonder een oor om het te ontvangen. Vandaar dat ik het hier deel.
De stem van de Godin
Eeuwen aan een stuk werd het woord toegekend aan de man. Terwijl het woord nog mannelijk of vrouwelijk is. Het woord is een essentie die nog mannelijk of vrouwelijk is. Het kent geen gezicht. De woorden ik heb je lief kunnen zowel uitgesproken worden via een mannelijk of vrouwelijk lichaam. Zo is het ook met wijsheid. Toch komen we uit een tijd waarin alle wijsheden en teksten enkel via de man, via de God mochten komen. Eeuwen werd de vrouw, de Godin naar de achtergrond verbannen. Evangelies, heilige boeken, geschriften van wijsheid, … Kijk rond je en je ziet dat ze allemaal zijn toegewezen aan een stem die ooit weerklonk uit een mannenlichaam. Waar zijn de vrouwen? Ze zijn er altijd geweest maar mochten eeuwen niet gehoord worden. De vrouw werd letterlijk en figuurlijk uit de geschiedenis gewist. De wijsheid van de vrouwen heeft er lange tijd niet mogen zijn. Eeuwen werd er gesproken over God, de heer, de vader, … . Terwijl de Godin, de vrouw, de moeder haar bestaansrecht kwijt was. Het gevolg werd een wereld van ratio waarin alle focus op het denken terecht kwam. Voelen is lange tijd weggeweest. Voelen mocht er immers ook lange tijd niet zijn. Je moet sterk zijn is een leuze die van generatie op generatie werd doorgegeven. De tijd is echter aangebroken om de balans te herstellen. Om ook terug naar het gevoel te gaan. Om het denken en het voelen opnieuw in balans te brengen. We hebben beiden nodig om richting te kunnen geven aan ons leven. Zowel het mannelijke als het vrouwelijke. Een wereld die ontkoppeld is van gevoel is een wereld die gedoemd is om te crashen. We zien het nu overal rond ons. Vrouwen spelen een belangrijke rol in het terugbrengen van het gevoel in de wereld. Een wereld die lange tijd uit balans is geweest. Het is tijd dat de vrouw haar rechtmatige plek opnieuw terug krijgt. Zowel de vrouw fysiek als het zachte en gevoelige vrouwelijke stuk in de man.
Ik zelf ben geboren in een mannelijk lichaam maar heb altijd een sterke verbinding gevoeld met de vrouwelijke en zachte kant in mezelf. Als kind was dit zeer pijnlijk omdat ik opgroeide in een wereld waarin van jongens werd verwacht dat ze sterk dienden te zijn. Ook al wou ik dat niet. Toch heb ik het uit pure overlevingsstrategie jaren gedaan nadat ik als kind werd gepest. Om te kunnen overleven. Ik deed me lang veel stoerder voor dan ik was. Ik heb mijn gevoelige kant jaren in een bunker begraven. Jaren heb ik zo vastgezeten in mijn denken. Die bunker heb ik de voorbije jaren na een innerlijke oorlog opnieuw kunnen afbreken. Waardoor ik nu weer mijn gevoelige stuk kan en durf exploreren. Het is belangrijk dat zowel het mannelijk en vrouwelijk stuk er mogen zijn. Om zo het denken met het gevoel te verbinden. Net zoals ik voel dat schrijven iets is dat ouder is dan mezelf voel ik ook dat het opkomen voor het vrouwelijke aspect ook iets is dat ouder is dan mezelf. Ik voel het als deel van mijn levenspad in dit leven om als man ook op te staan voor het vrouwelijke. Het is tijd dat we de Godin, de vrouw haar rechtmatige plek teruggeven.
Dat we mogen evolueren naar een tijd waarin de God en de Godin zich mogen vermengen en naast elkaar leven. Dat ratio en voelen opnieuw volledig mogen samenkomen in de toekomst. Dat we opnieuw een lied mogen zingen waar zowel ruimte is voor het mannelijke als het vrouwelijke. Want het ware lied is zowel mannelijk als vrouwelijk. Het ware levenslied kan uit ieders keel weerklinken. Eens in de ether geblazen ontstaat de kracht van de stem die zowel vrouwelijk als mannelijk is.
Fragment uit mijn dagboek
Warme groet,
Jan